Om 5:00 gaat de wekker en een kleine 20min later zitten mijn vader en ik al in de auto om Ronald op te pikken om naar Schiphol te gaan. Hier komen we zonder files rond een uur of 7:00 aan. Even afscheid nemen van paps en we gaan richting de gate. Ik had gisteren al online ingecheckt, maar de stewardess geeft aan ons iets te verplaatsen en dat we betere plekken hebben. We droppen de koffers en zijn heel snel door de douane en veiligheidscontroles heen. Dus dat betekent nog bijna 2 uur rondhangen tot onze vlucht vertrekt. En daar helpt een dure bak koffie en broodje niet echt tegen.
Rond 9:30 mogen we naar voren voor nog een veiligheidscontrole. Ditmaal vragen van de stewardessen. Met wie ga je, voor hoe lang, wat ga je doen, heb je zelf de koffer ingepakt, zitten er spullen van anderen in, ok loop maar door. Daarna blijven we een hele tijd in een rij staan. De vlucht heeft duidelijk vertraging want het lijkt onmogelijk om iedereen in 10 minuten in het vliegtuig te krijgen. Toch gaat het boarden daarna ineens heel snel. En met maar 10min vertraging gaan taxiën we richting Houston. Althans, zo lijkt het, want wat duurt het toch altijd lang als je vanaf de Polderbaan vertrekt. Zelfs de co-piloot maakt er grappen over via de intercom. Had ik overigens hierboven al aangegeven dat we betere plekken hebben gekregen. Het blijft economy class, maar geweldig al die beenruimte.
Wat direct opvalt als we in de lucht zitten is dat we een grote rechterbocht maken en richting het zuiden gaan. We vliegen boven Rotterdam (letterlijk over de Kuip heen) als ik opmerk dat we volgens het schermpje al boven de Noordzee zouden zitten. Hier klopt iets niet. We vliegen alleen boven land. Na de deltawerken vliegen we over Antwerpen en Gent. Pas als we blijkbaar in de buurt van Parijs zitten komt er een melding vanuit de cockpit dat we een andere vliegroute hebben en veel langer onderweg gaan zijn. Vanwege stormen boven de oceaan en noodweer in Noordoost Amerika vliegen we een veel langere route over de oceaan. Gelukkig zijn er genoeg films en series om ons bezig te houden. Slapen in een vliegtuig blijft een probleem voor mij. Over beter gezegd, slapen in zo’n onhandige stoel.
We zien weer land als we bij Norfolk Amerika binnenvliegen. Volgens de schermen vliegen we richting Atlanta, maar vanaf daar is het turbulentie, turbulentie en nog meer turbulentie. De cabine crew gaat ook zitten, terwijl we toch nog wel een uur of 2 moeten vliegen. De piloot vertelt dat het noodweer is en dat het vliegveld vanwege onweer en tornado’s in de omgeving gesloten is en we misschien naar een ander vliegveld bij Dallas vliegen. Het vliegtuig schudt aan alle kanten, maar in tegenstelling tot bv de vlucht naar Curaçao vind ik het deze keer niet echt eng of spannend. Een paar minuten voor de landing hebben we ook ineens, ook al regent het hard, zicht. De piloot meldt dat wij het 2e vliegtuig zijn dat, nadat het vliegveld weer open is, mag landen. We hadden 3u voor onze overstap, daar zijn nadat we uit het vliegtuig zijn nog 50min van over. Met immigrations en douanezaken lijkt me dat niet haalbaar en ik probeer wat te regelen met een hulppersoon die rondloopt. Ik krijg als antwoord dat ik de vlucht dan maar ga missen net als veel mensen vandaag. Ok, niet het antwoord wat ik wilde horen. Toch, ook omdat we vrij vlug bij alle controles zijn, zijn we er redelijk snel door en kunnen we direct de koffers weer afgooien en door naar de volgende veiligheidscheck. Daar is het echt drama. Megarijen door allemaal smalle gangen en kamertjes. Nog erger dan de Efteling. Op het moment dat we er door zijn hebben we nog precies 1 minuut. Ik kijk nog snel welke gate we moeten hebben en we verbreken het record op de 100m sprint om bij de gate te komen…..waar blijkt dat alle vluchten vertraagd zijn en er nog niet eens is begonnen met boarden. Dit gebeurt als we net 1 minuut staan uit te hijgen. Binnen 15min vertrekt het vliegtuig van de gate en het lijkt alsof de piloot al op wil stijgen van de taxibaan. Hij had al een beetje een gefrustreerd verhaal, maar ik heb nog nooit een piloot zo onbeleefd door een intercom gehoord. We racen de lucht in en wat dan wel weer handig is, we komen bijna 30min eerder aan dan dat voorspeld is.
Op LAX hebben we binnen 15min onze koffers en kunnen we naar het verhuurbedrijf. Maar hier gaat het dus even helemaal mis. Ik wil geen upgrade of dergelijke, maar ik krijg gewoon geen auto mee als ik geen upgrade neem. Ook moet ik verplicht een GPS betalen die bij de auto hoort, terwijl ik daar niet om gevraagd heb.** En dan doen ze niet moeilijk als ik de road assistance niet neem? Op de parkeerplaats nemen we een Dodge Grand Caravan 2.0 uit ons vak mee.
**Tijdens de vakantie heb ik hier al melding van gemaakt bij rentalcars en eautohuur, waar ik de auto had gehuurd. Ik had alles al betaald en moest bijna €400 ter plekke bijbetalen, anders kreeg ik geen auto mee? Binnen 2 weken na de vakantie had ik al het geld incl. excuusbericht terug op de rekening staan.**
Dan het volgende probleem. De GPS doet gelijk vanaf het begin lastig. Ik heb een route gemaakt naar het hotel, maar de GPS vertelt ons dat het hotel in Anaheim ligt in plaats van in Little Armenia aan de rand van Hollywood. De GPS, een Garmin, gaat ons deze vakantie nog meer hoofdbrekens geven. We rijden inmiddels dwars door Inglewood en het eerste wat ons opviel nu de duisternis een beetje begon in te vallen waren de vele zwervers en tentenkampen langs de kant van de weg. Op de snelwegen stond alles vast wat we konden zien, dus ik besluit om de ‘binnenwegen’ te nemen. Alle straten in LA zijn eigenlijk noord-zuid, dus als ik eenmaal de goede straat zou hebben was het alleen nog noordelijk rijden. Het loopt al tegen 19:30 als we bij het hotel aankomen. 4:30 Nederlandse tijd dus, dus bijna het klokje rond. Als we de koffers afgegooid hebben lopen we naar een McDonalds op Sunset Boulevard. Onderweg lopen er weer veel vage types rond waarom we dus besluiten niet te ver weg te gaan. Een uurtje later zijn we weer terug in het hotel waar we even de families appen dat we aangekomen zijn en we kijken nog wat TV. Rond 22:30 is het dan toch echt over en gaat het lichtje uit.
Hotel: Hollywood City Inn, 1615 N Western Ave, Los Angeles
http://www.hollywoodcityinn.net/
Punten: 3 op een schaal van 5
Positieve punten: Schone kamer (hotel werd aan de buitenkant ook geverfd), goede en schone douche. Niet te veel last van de straat. 150m lopen naar een metrostation.
Negatieve punten: Ontbijt stelde niets voor, een paar harde donuts met sinaasappelsap en slappe koffie. Beetje louche foyer waar de eigenaar ‘s avonds achter een hek zat. Gaf niet echt een veilig gevoel.
Hotel ligt dichtbij Griffith Park (10min met de auto) en redelijk dicht bij de walk of fame en downtown. Verder is de ligging voor de rest van LA niet echt perfect omdat er veel files kunnen zijn.
Ik betaalde 80 dollar per nacht, dus $160 voor 2 nachten.
Reizen met Paul 
Leave a Reply