Dag 13 Miami – Eindhoven

Als ik uitgecheckt heb, bij een nogal ongeïnteresseerde dame, moet ik nog bijna 30minuten wachten op mijn auto. Ik had dit toch ruim op tijd aangegeven. Dan moet ik ook nog eens terug om de parkeerkosten te betalen. Doe dit dan toch allemaal in 1x zou ik zeggen. Nee, dit hotel welke in principe alles heeft om prima te zijn, doet het voor mij echt niet.

Eenmaal richting het vliegveld kom ik weer in allerlei wegwerkzaamheden terecht welke mijn gps niet ziet of waar hij geen alternatieve routes voor heeft. Dan maar de botte weg en een afslag nemen waar ik eigenlijk niet over mocht steken om de parkeergarage van de autohuur binnen te rijden. Het inleveren ging vlot. Het eerste waar de medewerker op af vloog was de gps. De rest interesseerde hem niet bepaald. Ik krijg een briefje mee met wat kilometerstanden en gereden miles en stap in de shuttlebus naar het vliegveld. De chauffeur vraagt naar mijn maatschappij en roept deze om als we bij een terminal komen. Het inchecken en gaat heel snel en ik sta zo bij de security controle waar ik wordt tegengehouden. Een medewerkster begint tegen mij over mijn geurtje (welke overigens inderdaad heel goed is, dolce & cabana light blue) en vooral veel hún en dear. En ik zie in mijn ooghoeken dat er een soort van teken wordt gegeven en direct is de vriendelijkheid klaar en mag ik door. Om de hoek liggen 5 TSA medewerkers op de grond bovenop de man die voor mij door de security is gegaan. Aparte ervaring. Ik denk dat ik binnen 20 minuten dat ik het vliegveld binnen stapte al bij mijn gate sta. En de vlucht staat nog niet eens op de schermen.

Er komt een vrouw aangelopen die me vraagt welke vlucht ik heb. Als ik aangeef dat ik naar Dulles moet vraagt ze me of ik een andere vlucht wil nemen. Zolang ik de vlucht naar Amsterdam maar haal vind ik alles prima. Dan neemt ze me mee door allerlei kamers en gangen en stap ik met nog wat andere mensen in een verlengd golfkarretje en wordt naar een hangar op het vliegveld gebracht waar een soort van privéjet staat. Hier wordt ik gefouilleerd en wordt mijn handbagage koffer even helemaal doorgelicht en bekeken. Mijn telefoon moet uit en mijn camera en fototoestel moeten in de handbagage blijven. Het is nogal streng en ik vraag me een beetje af wat dit voor een vlucht is. Voor de rest lijken me het allemaal zakenmensen die in dit vliegtuig zitten. Overigens verder echt een heel relaxte vlucht. We vliegen niet zo extreem hoog en komen over Kennedy Space Center waar de shuttle er nog steeds indrukwekkend bij staat. Ik heb een soort van leren fauteuil met van die gaten aan de zijkant om bekers in te zetten en de vlucht begon met champagne. Veel gesproken wordt er niet, maar mijn buurvrouw begint ineens out of the blue een verhaal over Nederland en Nederlanders. Hoe weet zij dat ik Nederlander ben? ‘I just know’, Ok dan?!?

Eenmaal op Dulles, waar overigens een vliegtuig land op de baan die wij op dat moment nog aan het oversteken zijn, wordt ik weer met een golfkarretje naar een terminal gebracht waarvan ik nog een minuut of 20 mag lopen naar de volgende terminal en gate voor mijn terugvlucht. Ik heb tijd genoeg en kan ondertussen ook nog even wat eten.

Op de  terugvlucht naar Amsterdam kijk ik wat films. Slapen in een vliegtuig is voor mij echt nog steeds onmogelijk. En ‘s ochtends rond 9u kom ik aan op Schiphol waar de parents al klaar staan om me op te pikken.